Justice League / Justice League Unlimited

Tytuł napisany w ten sposób, gdyż sam serial zmienił tytuł z sezonu na sezon, zachowując przy tym ciągłość fabularną. No prawie, gdyż oprócz ewolucji nazwy, ewoluował także skład, z siedmiu założycieli Ligi do całej armii bohaterów.

JL jest kolejnym po Batmanie (TAS i Beyond) oraz Supermanie tytułem osadzonym w uniwersum DC, a przy okazji zamykającym tę linię seriali. Kreska i animacja są powieleniem jakości, do które przyzwyczaiły mnie poprzednie produkcje. Różnica jest w skali – przy takiej liczbie bohaterów oraz rozmiarze konfliktów – demolka jest większa, DUŻO większa. Tak więc za utrzymanie poziomu części wizualnej w tej sytuacji należą się brawa.

Co mi najbardziej przypadło do gustu, to drobiazgowość zachowań poszczególnych postaci. Cholera, nawet wieczny harcerzyk Clark Kent jest pokazywany od mniej przyjemnej strony. Wreszcie zachowuje się jak osoba z krwi i kości. Żeby było ciekawiej, pomimo takiej liczby osób przewijających się przez serial, autorzy zadbali o to, byśmy każdego pamiętali nie tylko z powodu jego pseudonimu, czy oczojebnego kostiumu, co jest nie lada wyczynem.

Innym argumentem przemawiającym za obejrzeniem serialu jest jego powiązanie z już wymienionymi poprzednimi seriami studia. Niby są to pojedyncze odcinki na tle większej całości, ale niech mnie diabli, jeśli nie są to jedne z najlepszych. Ba, to za ich sprawą poprawiła mi się opinia o JL. Początkowo, gdy akcja była prowadzona dość schematycznie, byłem gotów dać ocenę: +3. Jednak im bardziej zagłębiałem się w show, tym większe wrażenie na mnie robił. Te odcinki są także festynami smaczków dla fanów, gdyż bardzo często zawierają odniesienia nie tylko do seriali z animowanego uniwersum, ale także do filmów (pojawia się np. postać Phantasma).

Jeżeli podobały się wam wcześniejsze odsłony animowanych wersji komiksów DC, Justice League jest pozycją obowiązkową, wynagradzającą mdłego Supermana, a przy tym udowadniającą, że jeden Kal-El nie wystarczy, by bronić Ziemi. Moja ocena: 5.

P.S. Dopisek na niektórych egzemplarzach płyt DVD: Kids Collection jest moim zdaniem nietrafiony. Po niektórych odcinkach dzieciaki mogą mieć koszmary ;]

The Hobbit: An Unexpected Journey

Miałem odpuścić sobie pierwsze seanse, gdyż zazwyczaj w kinie można wtedy spotkać wiele osób, które przylazły na film z powodu hype'u, ale w trakcie seansu robią tylko wiochę. No cóż, znalazły się wolne miejsca, więc pomyślałem, że zacisnę zęby (tu pozdrawiam jedną z dziewczyn, która serwowała jedne z najbardziej upierdliwych komentarzy, jakie przyszło mi słyszeć na sali; oraz drugą, która przez CAŁY film napieprzała smsy jak głupia, świecąc wyświetlaczem komórki po oczach wszystkim siedzącym za nią.). Brawa dla Cinema Lumiere, które zdecydowało się na dość ryzykowne (jak na Suwałki) zagranie i udostępnienie czterech wersji filmu (2D i 3D z dubbingiem lub napisami do wyboru). Mój wybór padł na 2D z napisami (jaśniejszy obraz, mniej męczy oczy i cena niższa).

The Hobbit jest adaptacją książki J. R. R. Tolkiena, a w zasadzie jedną z trzech adaptacji. Najbardziej niesamowitym zabiegiem jest ton zmian, jakie reżyser, Peter Jackson, wprowadził. Książka jest w zasadzie baśnią dla dzieci, której akcja toczy się w zawrotnym tempie. Film natomiast spowalnia wspomniane tempo, dodaje bardzo dużą ilość tła fabularnego oraz zmienia wydźwięk na dużo poważniejszy. To ostatnie ma swoje konsekwencje w trakcie trwania całego widowiska. Np. krasnoludy, które w książce były miejscami strasznie pierdołowate, tutaj jako wojownicy z krwi i kości wpadają w te same tarapaty w sposób nieodzierający ich z godności (co naprawdę usprawiedliwia zmiany).

Kolejna porcja zmian dotyczy rzeczy, których w książce nie było, a są powiązane z uniwersum, np. Radagast i wątek z Dol Guldur. To już wyraźne fundamenty pod już istniejącą trylogię i trzymającą się wcześniej wyznaczonego przez reżysera kanonu (bo od kanonu literackiego są odstępstwa, a sposób przedstawienia Radagasta może nie przypaść niektórym do gustu).

Ostatnimi zmianami są te wprowadzone dla czystego efekciarstwa (jak pojedynek górskich olbrzymów, czy dużo bardziej widowiskowa ucieczka z jaskini goblinów). Jednak w żadnym z powyższych przypadków nie odczuwałem, że coś było niepotrzebne. Przeciwnie, dzięki tym dodatkom dość płaska opowieść nabrała rumieńców i stała się wyrazista. Dorzućmy do tego świetne aktorstwo, przepiękną oprawę wizualną oraz urzekającą muzykę, a otrzymamy iście świąteczny stół zastawiony ulubionymi smakołykami fana filmowego fantasy. Moja ocena: 5+.

Torchlight 2

Pierwszą część lubiłem za bezpretensjonalną rozgrywkę, w której zejście na samo dno kopalni i wklepanie Ordrakowi stanowiło doskonały pretekst do wyrżnięcia wszystkiego po drodze. Może jestem dziwny, ale dopóki ograniczono się tutaj do jednego miejsca, w zasadzie świat i jego elementy olałem bez wyrzutów sumienia. W przypadku sequela, gdy zwiększono skalę wydarzeń do tej porównywalnej z Diablo 2, nie potrafię już sobie olać tła i lore'a, a niestety te elementy są słabe.

Torchlight 2 zaczyna się zaraz po wydarzeniach z jedynki. Alchemik (jedna z grywalnych postaci z pierwszej gry) oszalał, zabrał serce Ordraka, poturbował swoich towarzyszy, zniszczył miasteczko Torchlight, po czym ruszył w świat w celu przejęcia mocy strażników żywiołów za pomocą wspomnianego serca. Tu zaczynają się moje problemy z grą. Nie trawię, gdy Blizzard masowo rżnie pomysły z innych gier, ale tutaj Runic Games nie jest lepszy. Podążanie za Alchemikiem to praktycznie kopia gonitwy za Wędrowcem z D2. Do tego dochodzi pustynny obszar w drugim akcie... Serio? To już nawet dla jaj nie chciało się tego przesunąć w kolejności, np. do trzeciego aktu? A nie, przepraszam, to miejsce zarezerwowano dla kopii Gilneas z WoWa. To są w sumie pierdoły, mało istotne dla osób, które nie grały w produkcje Blizzarda. Mnie jednak odrobinę zniechęcają i sprawiają, że nijak się do klimatu Torchlight 2 przekonać nie mogę i wolę, o zgrozo, nawet ten z epickiego do zarzygania Diablo 3.

Na całe szczęście T2 to nie tylko klimat, to przede wszystkim rozgrywka, a do tej przyczepić się nie mogę. Najważniejszym aspektem dla mnie są 3 sposoby na granie jedną postacią. Może to być zarówno Single Player, rozgrywka w sieci lokalnej, jak i ganianie na oficjalnych serwerach gry. Owszem, naraża to na granie z cheaterami, ale jeśli ograniczamy się do grona własnych znajomych, nie będzie problemu. Bardzo trafną decyzją było też udostępnienie wszystkich poziomów trudności od samego początku. Dzięki czemu wiemy, że jesteśmy zdani przede wszystkim na siebie, a nie sprzęt umożliwiający jakiekolwiek działanie, niezależnie od tego, co potrafimy.

Zaczynamy od wyboru klasy (do wyboru są 4) i płci, definiujemy wygląd postaci (niewiele opcji, ale fajnie, że są), nadajemy imię, wybieramy zwierzęcego towarzysza (dużo większy wybór niż poprzednio), jego wygląd, imię i ruszamy w pogoń za Alchemikiem. W podstawach mechaniki praktycznie nic się nie zmieniło. Nadal mamy 2 sloty pod prawym przyciskiem myszy, pasek na umiejętności, slot pod lewym przyciskiem myszy oraz definiowane skróty klawiszowe. Każda klasa posiada trzy tradycyjne drzewka umiejętności. W odróżnieniu od dość chaotycznej pod tym względem jedynki, tutaj posortowano wszystkie. Umiejętności pasywne znajdują się zawsze w dolnej części drzewka. Zarówno umiejętności pasywne, jak i aktywne składają się z 15 punktów. Aktywne dodatkowo są podzielone na 3 poziomy (po 5 punktów każdy) przynoszące dodatkowe modyfikacje (np. zwiększony obszar działania czaru). Za pomocą jednego z NPCów można cofnąć zainwestowane punkty, z tymże są to bodaj ostatnie 3 decyzje. Tak więc rozwój umiejętności (oraz podstawowych cech) należy sobie zaplanować. Alternatywą jest poszukanie poradnika w internecie lub edytora postaci, jeśli nie chcemy tworzyć nowej za każdym razem, gdy zorientujemy się, że dany  build nam nie pasuje. Szczerze powiedziawszy takie rozwiązanie podobało mi się dużo bardziej, niż elastyczne umiejętności z Diablo 3. Dużo lepiej oddaje postępy w rozwoju postaci.

Torchlight 2 zawiera dużo drobnych zmian w stosunku do protoplasty. Zwierzęta można wysyłać do miast po zaopatrzenie (mana/health potions, teleport/identify scrolls). Nasi pupile mają swój własny rodzaj ekwipunku (np. obroże). Nie ma już czarów teleportu i identyfikacji, których można by się nauczyć (a przynajmniej ja na nie nie trafiłem). Portale nie znikają po jednokrotnym użyciu, zachowują się jak waypoint na czas sesji. Zwiększono za to liczbę dostępnych czarów oraz dodano nowy rodzaj: pasywne, niektóre zastąpiły część umiejętności ze starych drzewek (zwiększenie efektywności zwierza), inne działają po swojemu. Mapy do losowych podziemi odblokowują się dopiero po ukończeniu gry. Dodano New Game Plus, więc nie trzeba będzie ganiać po losowych podziemiach (inna sprawa, że spora część głównych lokacji również jest generowana losowo) w nieskończoność, by zdobyć maksymalny poziom postaci. Miejsca do łowienia ryb mają ograniczoną liczbę prób (z wyjątkiem zbiorników w miastach/obozach), a żeby było ciekawiej, zamiast zarzucać wędkę X razy, można wrzucić dynamit i cieszyć się tym, co eksplozja wyrzuci na powierzchnię (choć nie zawsze liczba przedmiotów będzie odpowiadała liczbie prób łowienia). Najmilszą zmianą jest wspomniany już tryb multiplayer, w którym wspólna rzeź daje naprawdę sporo frajdy.

Muzycznie jest tak samo dobrze, jak w Torchlight, czy serii Diablo – czyli nadal odnosi się wrażenie, że muzyka (mimo rewelacyjnej jakości) jest zbyt mroczna, jak na tak kreskówkowe klimaty. Animacje są płynne, a grafika doczekała się dużo większego uszczegółowienia (do tej pory rozbraja mnie widok kałuż tworzonych przez śliniącego się buldoga). Z rzeczy, które zdecydowanie mi nie pasują, wymienię obszary zarezerwowane dla różnych obiektów. Przykład: jeśli macie wroga i chcecie go ominąć, to klikanie na przestrzeni tuż obok zamiast biegu może kontynuować atak, przez co nawigowanie w tłumie bywa cholernie nieprecyzyjne.

Moja ocena: 4+, ale jeśli nie liczyć moich wydumanych problemów z lore gry, to celowanie kursorem jest naprawdę drobnostką i można śmiało pokusić się o wystawienie 5. Torchlight 2 mimo uporczywego trzymania się staro szkolnych rozwiązań dał mi dużo więcej frajdy niż Diablo 3.

Syndicate (2012)

Rok 2069, mega-korporacje, albo raczej syndykaty starają się kontrolować wszelkiego rodzaju technologie oraz tę część społeczeństwa, która zdecydowała się na zainstalowanie chipów, by przynależeć do korporacyjnych sieci. Pozostali ludzie, nie posiadający chipów, nie są w ogóle brani pod uwagę. Traktuje się ich jako zbędny balast. Do walk o technologiczną przewagę syndykaty znajdują coraz bardziej wyrafinowane środki, żołnierzami w tej wojnie są agenci – zmodyfikowani genetycznie i wspomagani chipami ludzie będący na usługach syndykatów, trudniący się bardzo szeroko pojętym szpiegostwem przemysłowym. Graczowi przyjdzie wcielić się właśnie w takiego agenta na usługach syndykatu Eurocorp.

Moim największym problemem z tą grą jest tytuł. Należę do tych graczy, którzy pamiętają pierwszą grę pod tym tytułem, będącą przyjemnym, nazwijmy to RTSem. Ba, zdarzyło mi się nawet grać nieco w sequel: Syndicate Wars. Rozumiem chęć podpięcia się pod tę dylogię, czy też rebootu, ale nadawanie tego samego tytułu to zwyczajny kretynizm. Dlaczego tego nie nazwać: Syndicate: Reboot? Albo jakoś podobnie? Nie wkurzałoby to graczy pamiętających pierwszego Syndicate'a i pasowałoby do cyberpunkowej konwencji.

Wracając do samej gry – jest to, wedle współczesnych standardów, strasznie liniowy shooter. Owszem, efekciarski, ale liniowy do tego stopnia, że jedynymi elementami dającymi jakiś posmak eksploracji, są ślepe zaułki tu i tam, zawierające jakieś znajdźki. Do tego czas gry nie powala. Jeśli skupić się na strzelaniu, to zależnie od stopnia trudności grę powinno dać się ukończyć po około 5 godzinach. ALE... jeżeli zdecydujemy się na czytanie wszystkich notatek, wpisów dorzucanych do dziennika, nie dość że zyskamy bardzo klimaciarski opis rzeczywistości, dużo lepiej będziemy odnajdywać się w otaczających nas realiach: zamaskowane graffiti negujące propagandę, rozmowy „nie podłączonych” nawiązujące do wydarzeń na świecie, transmisje radiowe i telewizyjne nawołujące do buntu oraz smaczki będące ukłonem w stronę pierwowzoru.

Nasz bohater jest w stanie nosić ze sobą 2 rodzaje broni oraz kilka granatów. Jednak nie byłby to cyberpunk, gdyby ograniczyć się tylko do pukawek, nie ważne jak futurystycznych. Do naszej dyspozycji oddano też chip DART, który dostarcza informacji o otoczeniu (bardzo fajny bajer graficzny, dobrze odzwierciedlający wyobrażenia o pełnej rzeczywistości 2.0 – wszystkie obiekty są podpisane, a jeśli sieć zdobywa właśnie dane na ich temat, widać pasek ładowania). DART posiada jedną bardzo ważną cechę – po uruchomieniu jego trybu bojowego na obraz przed nami nakładana jest czarno-biała siatka, na której kolorami zaznaczono wrogów (pomarańczowy) oraz cywili/sprzymierzeńców (niebieski). Naturalnie pomaga to w rozeznaniu się, czy za którąś przeszkodą ktoś się chowa. Dodatkowo w tymże trybie czas spowalnia (albo raczej to my przyśpieszamy), nasze strzały są dokładniejsze i bardziej mordercze, a otrzymywane obrażenia mniejsze. Tryb ten trwa tyle, na ile „bateria” pozwoli. Gdy ją wyczerpiemy, musimy odczekać chwilę, po której zostanie naładowana.

Kolejnym środkiem pozwalającym nam skuteczniej zwalczać przeciwników są aplikacje bojowe. W dużym uproszczeniu chodzi o włamanie się do chipu wroga i wymuszenie zachowania, na które nie ma ochoty. Takie aplikacje mamy 3: pierwsza sprawia, że wskazany cel popełnia samobójstwo, druga – powoduje problemy z bronią, trzecia – wymusza pomoc (przeciwnik strzela do swoich, jeśli zabije wszystkich w ciągu działania aplikacji, popełnia samobójstwo). Ładowanie aplikacji odbywa się tym szybciej, im szybciej i skuteczniej zabijamy (np. trup co 3 sekundy, a każdy z nich ściągnięty strzałem w głowę). Ostatnim równie ważnym aspektem są chipy, które możemy wyciągnąć z niektórych napotkanych postaci (przede wszystkim bossów). Po zamontowaniu go u siebie, możemy wybrać jedną z pasywnych umiejętności z siatki z umiejętnościami. Wybieramy dowolną z dostępnych, jednak jeśli te wybrane znajdują się obok siebie, łączą się, zapewniając dodatkową premię do punktów życia.

Opowiedziana historia jest strasznie naiwna i tak po prawdzie to żałuję, że nie ma się na nią żadnego wpływu (jak np. do którego syndykatu się przyłączyć, albo czy działać przeciwko nim). Dobrze pasuje do gatunku, ale sama w sobie jest po prostu przeciętna i nie angażuje. Co jest w sumie zastanawiające, gdyż studio odpowiedzialne za grę (Starbreeze Studios) potrafiło prosty zamysł ucieczki z więzienia (Chronicles of Riddick: Escape from Butcher Bay) przedstawić tak, że gracz był zaangażowany od początku do końca. Może to wina sztampowych wydarzeń w fabule, może sztywnych postaci, a może tego, że główny bohater  nie odzywa się ani razu (Riddick miał gadane).

Strona graficzna pasuje do całości, choć z efektem bloom zdecydowanie przesadzono, a od niektórych świateł oczy bolą. Tyle dobrego, że gra nie sprawia problemów, chodzi płynnie i nie wykrzacza się, nawet jeśli damy alt+tab na pół godziny. Dźwięki są w porządku, podłożone głosy również (choć bez rewelacji). Muzyka jest najmocniejszym aspektem oprawy. Do tego stopnia, że napisy końcowe ogląda się do końca, by posłuchać kolejnego utworu.

Niestety nie miałem okazji spróbować trybu multiplayer, ale wedle opinii, jakie można znaleźć w internecie, jest on przyzwoity, a sam fakt ganiania w czteroosobowym składzie ponownie nawiązuje do pierwszych gier.

Jeżeli nie macie możliwości zebrania ekipy do coopa, nie przeszkadza wam długość gry, a chcecie postrzelać w otoczce cyberpunkowej, śmiało sięgajcie po Syndicate. Cena premierowa była mocno na wyrost (grubo ponad 100 zł), ale obecna (około 30 zł, za sam klucz) jest do przełknięcia. Ja nie żałowałem i bawiłem się całkiem dobrze, zwłaszcza w przypadku bossów, którzy wymagali ciut więcej kombinowania, niż podstawowe mięso armatnie. Moja ocena: 4-.