Jako że wydane ostatnio rozszerzenie
Citadel ma być zamknięciem linii dodatków do
Mass Effect 3, postanowiłem zrobić zbiorczy wpis nt. DLC, podobny do tego popełnionego przy okazji
Mass Effect 2. Od razu uprzedzam, że w opisach mogą znaleźć się drobne spoilery głównego wątku podstawowej gry – głównie po to, by pokazać, w których miejscach można spodziewać się nowości. Pierwsze DLC staje się dostępne dość szybko jako misja poboczna, pozostałe są inicjowane po dokowaniu w odpowiedniej sekcji Cytadeli.
From Ashes
Dodatek, który spowodował wiele kontrowersji już na wejściu. Został zapowiedziany jako day 1 DLC. Ponadto był od razu dostępny w wersji kolekcjonerskiej, więc nasunęło się przypuszczenie, że jest to zawartość wycięta z wersji podstawowej. W tym przekonaniu utwierdza też to, że postać Javika, którą dodaje owo rozszerzenie, można było odblokować, grzebiąc w grze (niedostępna pozostawała tylko misja), a także linie dialogowe między nim,
a Liarą, rzutujące na odbiór wielu kluczowych momentów.
Misja z „uwolnieniem” Javika wpada w schemat tego, co znamy z pozostałych zadań pobocznych: mała lokacja, bieganie między punktami fabularnymi, obrona przed falami oddziałów Cerberusa – nic wielkiego. Siła tego dodatku tkwi w nowym towarzyszu oraz rozszerzeniu tła Prothean. Dialogi między Javikiem, a Liarą
(która jest zafascynowana historią Prothean i spędziła większość swego życia na badaniu tejże) są naprawdę zabawne. Komentarze tego pierwszego dotyczące obecnie panujących ras zwyczajnie wymiatają. Pod warunkiem, że lubi się złośliwości. Warto przeciągnąć Javika przez całą grę (tzn. brać go zawsze jako jednego z towarzyszy), gdyż stanowi to świetny pomost między tym, co znamy z trzech gier, z tym, czego do tej pory mogliśmy się tylko domyślać.
Jako ciekawostkę dodam, iż
FA powodowało w cholerę problemów w obrębie swojej krótkiej misji: znikające tekstury, zawieszanie się gry w obowiązkowych cutscenkach, czy blokowanie się postaci na jedynej drabinie prowadzącej do następnego celu misji. W trakcie ostatniego podejścia żadnego z nich nie stwierdziłem, jednak polecam zrobić zapis stanu gry PRZED lądowaniem, tak pro forma.
From Ashes jestem w stanie polecić wszystkim, którzy jeszcze tej części lore nie znają (choć też muszą brać poprawkę na to, że momentów, gdy Javik może naprawdę dużo powiedzieć o uniwersum, nie ma znowu tak wiele – najlepszymi przykładami są jednak planety Salarian i Asari). Pozostali, którzy chcą tylko przewinąć się przez grę i niespecjalnie zwracają uwagę na dialogi, mogą sobie darować. Moja ocena: 4-.
Leviathan
W grze podstawowej pojawia się rozmowa z pewnym Batarianinem, w trakcie której pada wzmianka o Lewiatanie z Dis. Niniejsze DLC rzuca więcej światła na tę sprawę.
Rozszerzenie, które dawało nadzieję na zmianę zakończenia. Niestety – tak się nie stało. Owszem, dostajemy sporo nowych informacji o Żniwiarzach, jednak na wydźwięk badziewnego outro one nie wpływają.
Co do samej zawartości to mam mieszane uczucia. Z jednej strony dostajemy dość ciężki klimat w lokacjach związanych z tytułowym Lewiatanem, z drugiej jeśli nie gramy dla tych kilku nowych linijek dialogowych i powiewu horroru, to nie bardzo jest czego tu szukać. Ponadto może razić kolejny rodzynek pokroju Javika. Tam mieliśmy ostatniego Protheanina, tutaj jedyny twór, któremu udało się ukatrupić Żniwiarza. I jeszcze to nieszczęsne stwierdzenie, że Shepard jest anomalią – podejrzewam, że w tej scenie większość graczy będzie miała flashbacki z drugiego
Matrixa.
Dodatkowo misje są poprzetykane całkiem sporą liczbą sekwencji ze skanowaniem planet, które (jeśli podchodzicie do
ME3 po raz kolejny) są zwyczajnie upierdliwe.
Za klimat i lore po raz kolejny należy się 4-. Jeśli jednak nie na tym wam zależy, ocenę można obniżyć do 3- i zastanowić się, czy jest sens w to inwestować. Na koniec mała rada: róbcie quicksave'a często i gęsto – gra ma sporo gadanych momentów, a gdy pozwala na jakąś eksplorację, istnieje szansa losowej zwiechy. Mnie się to notorycznie trafiało na asteroidzie górniczej.
Omega
Przy pierwszym podejściu do
Mass Effect 3 osoby, które nie angażowały się w śledzenie losów uniwersum prezentowanych w innych mediach (komiksy, filmy animowane), mogły się nieco zdziwić. Aria T'loak przesiaduje w knajpie o jakże ironicznej nazwie Purgatory. W krótkiej rozmowie wyjaśnia tylko, że Cerberus przejął Omegę, zaś ona sama planuje zemstę. Oczywistym pytaniem jest: kiedy?
Otóż był komiks, którego akcja rozgrywała się między
ME2, a
ME3 – opisywał on tymczasowy sojusz między Arią, a Cerberusem. W szczegóły nie będę wnikał, gdyż sam komiks jest całkiem fajny i polecam zapoznanie się z nim osobiście. Konsekwencje tego sojuszu widać już we właściwiej grze, natomiast DLC pozwala dociągnąć sprawę do końca.
Aria upiera się, by Shepard poleciał z nią na akcję sam, bo jego załodze nie ufa. Radzę w tym momencie zacisnąć zęby, gdyż ta decyzja jest niemiłosiernie głupia, a momenty, w których przydałaby się celność Garrusa, czy moc obliczeniowa EDI można by długo wymieniać. W zastępstwie naszych podwładnych pokierujemy Arią oraz (z doskoku) turiańską kobietą: Nyreen.
Fabularnie w zasadzie nie ma o czym mówić, informacji dostajemy tyle, ile na odprawie przed akcją. Trzon tego rozszerzenia to akcja, akcja i jeszcze raz akcja. Jeżeli szukaliście kolejnych miejscówek, w których można postrzelać do żołdaków Cerberusa, Omega stanowi dobrą inwestycję i zamknięcie pewnej historii pobocznej. Korytarze, tunele i platformy stacji są dość rozległe, strzelania jest sporo, a sam
dodatek jest odczuwalnie dłuższy od dwóch poprzednich, choć dupy nie urywa. Największą wadą jest brak możliwości powrotu na stację po jej odbiciu (dlatego też jeśli zostało wam jakieś zadanie poboczne, upewnijcie się, że dociągniecie je do końca, bo później będzie to niemożliwe). Jeżeli mało wam akcji w podstawce, śmiało bierzcie Omegę, dla pozostałych będzie to pozycja na szkolne 3, do rozważenia.
Citadel
Shepard otrzymuje od Andersona mieszkanie na Cytadeli – Anderson i tak planował zostać na Ziemi, więc głupio byłoby, gdyby miejscówka się zmarnowała. Poza tym nasz bohater będzie miał gdzie odpoczywać, gdy Normandia pójdzie na przegląd techniczny. Życie bohatera ma jednak to do siebie, że takowy wyśpi się dopiero po śmierci. Tak więc praktycznie na wejściu do mieszkania dostajemy wiadomość, że Joker chce się z nami spotkać, żeby móc sobie ponarzekać,
zaś samo spotkanie momentalnie przeradza się w większą aferę. Po rozwiązaniu tejże będziemy mogli wrócić do apartamentu i korzystać z niego na dobre.
Jeżeli ktoś jest fanem serii, przy
Citadel nie będzie się nudził. Jest krótka przygoda z małym zwrotem akcji, sporo efekciarskiego strzelania, trochę szpiegostwa rodem z dodatku z Kasumi z
ME2, minidekorator wnętrz, nowe minigry
dostępne w nowej dzielnicy Cytadeli oraz taka ilość fan service, że brzuch boli ze śmiechu.
I tu pojawia się problem. Gdyby patrzeć tylko na autoparodystyczny wydźwięk
Citadel, powiedziałbym: brać w ciemno. Rewelacyjne momenty komediowe, dialogi przyprawiające o rechot oraz tak lubiane przeze mnie złośliwości w wykonaniu... w zasadzie każdej postaci (Garrus komentujący taniec Sheparda przechodzi samego siebie).
Przy czym nie są one kierowane tylko do Sheparda. Gdyby przyjąć jakąś huraoptymistyczną wersję, że Żniwiarze dostali łomot i jest to swego rodzaju celebracja tak zakończenia wojny, jak i całej serii – byłoby naprawdę wspaniale. Niestety DLC rozgrywa się w trakcie
ME3, przez co sekwencja z mieszkaniem ma niewiele sensu (sam Joker narzekał wcześniej, że ludzie się bawią, zamiast myśleć o wojnie). Fotkę na koniec chcę
potraktować jako to właściwe zakończenie przygody. Szkoda, że twórcy nie przyznali się do tego, że pod tym względem (przynajmniej moim zdaniem) dali ciała i nie wykorzystali tej okazji, by to w ten sposób zorganizować. Czyni to z
Citadel nagrodę pocieszenia/chusteczkę na otarcie łez, bo w końcu podróż do tego miejsca była tego warta. Moja ocena: 5- (bo końcowa impreza silnie grała na moich emocjach, ludzie mniej sentymentalni mogą obniżyć ocenę do 4-). Dla mnie to koniec drogi, na kolejną część nie czekam.
