Historia TSSMAS zaczyna się... nie, nie w momencie felernej wycieczki. Spidey siedzi sobie na dachu i koniecznie potrzebuje akcji, bo to ostatni dzień wakacji przed powrotem do szkoły. Tak jest – darowano nam tutaj pochodzenie. W openingu do serialu przewija się krótka scenka, a samo wydarzenie pojawia się parę razy we wspomnieniach, jednak twórcy wyszli z założenia, że podstawy postaci (ugryzienie przez pająka, śmierć wujka Bena, gadka o odpowiedzialności i przywdzianie kostiumu) są ogólnie znane i nie ma sensu ich powtarzać. W ten sposób od samego początku jesteśmy rzucani w wir akcji. Brawo!
Bardzo często opowieść o Parkerze jest przedstawiana tak, że wypadek z pająkiem trafia mu się na koniec szkoły średniej, potem studia, praca i praktycznie całe życie superbohatera przypada na okres dorosłości. Animowany Spectacular wykorzystał tutaj patent z komiksowego Ultimate: odmłodził wszystkie postacie i uwspółcześnił realia. Tym samym Peter, Gwen, Harry, Mary Jane, czy Flash wciąż są uczniami szkoły średniej, a np. Eddie Brock dopiero na studiach. Nie oznacza to jednak, że fabuła kierowana jest wyłącznie do młodszej widowni. W moim mniemaniu serialem do tego przeznaczonym był np. The Amazing Spider-Man: The Animated Series, który skupiał się praktycznie w całości na Peterze jako Człowieku-pająku, ignorując w dużej mierze jego życie prywatne. TSSMAS przywraca temu drugiemu należne miejsce. Peter ma w cholerę problemów z pogodzeniem życia szkolnego, prywatnego i domowego z odpowiedzialnością superbohatera. Pozostałe postacie nie są mu dłużne. Ich życia toczą się dalej i Parker musi liczyć się z konsekwencjami i wynikłymi z nich zachowaniami znajomych. W kwestii dojrzałości stawia to serię o oczko wyżej od TAS i czyni zeń serial dużo bardziej wciągający. Same postacie nie są już takie czarno-białe, a akcja potrafi przybrać mroczniejszy wydźwięk. Ogromną zaletą jest inteligentnie poprowadzona linia fabularna, zawierająca od groma szczegółów, które pominięte w trakcie oglądania mogą zaskoczyć widza później zwrotem akcji.
Od strony technicznej: animacja jest pierwszorzędna, ścieżka dźwiękowa świetna, aktorzy rewelacyjni w swych rolach. Opening całkiem sympatyczny, piosenka wpada w ucho. Walki zostały zrealizowane strasznie pomysłowo – wciągają do tego stopnia, że widz zastanawia się, co jeszcze zostanie zniszczone. Projekty postaci nawiązują do drugiego rzutu komiksowego protoplasty, wydawanego w latach 2003-2005 (kilka historii z tego okresu ukazało się w Polsce nakładem nieistniejącego już wydawnictwa Dobry Komiks, należącego do Axel Springer). Są one przyjemne dla oka (niektórym pewnie wydadzą się zbyt okrągłe lub anorektyczne), choć nie do końca zgodziłbym się z pewnymi decyzjami dotyczącymi samego wyglądu, np. Green Goblin, którego maska nijak nie pasuje do potworności wyczynianych w trakcie seansu, ale to drobiazg.
Najpoważniejszą wadą serialu jest jego długość. Nie będę wnikał w szczegóły bełkotu prawnego, ale w wyniku przerzucania praw autorskich tam i z powrotem serial skończył się na drugim sezonie (w sumie 26 odcinków z planowanych 65). Gdy cały ten bzdurny proces dobiegł końca, Disney (który wykupił Marvel Entertainment w grudniu 2009) zamiast wznawiać serię Spectacular, ruszył z własną: The Ultimate Spider-Man, grzebiąc tym samym wszelkie nadzieje na kontynuację przerwanych wątków, a szkoda. The Spectacular Spider-Man Animated Series to najlepszy serial animowany o Człowieku-pająku, jaki oglądałem. To pozycja obowiązkowa dla każdego fana. Idealnie nadaje się też dla ludzi, którzy rozpoczynają dopiero swoją przygodę z tą opowieścią, a i ludzi odrzuconych przez infantylizm poprzednich odsłon gorąco zachęcam do spróbowania. Moja ocena: 5.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz