The Expendables 2

Po tym filmie nie oczekiwałem wiele. Ba, w zasadzie odniosłem się tylko do zasady sequela – więcej tego samego. Z jednym małym wyjątkiem. W jedynce cała ta „dramatyczna” przemowa Toola o tym, jak nie zdołał uratować kobiety działała mi na nerwy – z lekkiego filmu, którego głównym tematem jest totalna rozpierducha na siłę próbowano zrobić dramat o przeżyciach wojennych. Z recenzji The Expendables 2 Jeremy'ego Jahnsa wynikało, że dwójka miała mieć mniej takich rozmów, a jeszcze więcej demolki. Cóż, po seansie stwierdzam, że tak nie jest.

Demolki jest NIECO więcej, ale bez szaleństw. Nie zmienia to faktu, że całość jest odpowiednio efekciarska, zwłaszcza, że cameos weteranów kina akcji jest dużo więcej. Padają aluzje do filmów, w których grali, do dowcipów krążących po internecie, do kultowych tekstów, do wieku oraz do wielu innych szczegółów – prawdziwa uczta dla fanów tamtego okresu w kinematografii. Van Damme jako główny zły sprawdził się dużo lepiej od Erica Robertsa.

Niestety wspomnianych rozmów nie jest mniej, wręcz przeciwnie, jest ich więcej. Film na siłę stara się wcisnąć widzowi, jaki to Barney Ross jest nieszczęśliwy, jak nie potrafi zrezygnować ze swojej pracy, podczas gdy wszyscy inni dążą do ustatkowania się. Cholera, mam wrażenie, że nawet prostackie podrywy Gunnara były prztyczkiem w tym kierunku, tylko po co? Żeby na koniec trylogii Sly osiedlił się gdzieś na odludziu, założył rodzinkę i wychował gromadkę dzieci? Nie tego oczekuję po takim filmie.

Nie podobało mi się również umniejszenie roli Jeta Li. Po początkowej akcji wyskakuje z samolotu eskortować jednego kolesia i... tyle go widzieli. Do końca filmu już się nie pojawia, a zaliczył tylko 1 scenę walki (która stylem przypominała wyczyny Jackie Chana).

Owszem, nadal warto zobaczyć ten film, zwłaszcza jeśli komuś podobała się jedynka, ale w moim odczuciu pierwowzór był lepszy. Moja ocena: 4+.