Sama historia próbuje wykorzystać założenia komiksowe. Oliver Queen zaginął na morzu. Po 5 latach spędzonych na pewnej wyspie udaje mu się wrócić do Starling City, gdzie zaczyna walczyć z przestępczością jako Green Arrow. Na tym jednak podobieństwa się kończą. Serial znacznie zmienił ton postaci, przez co od samego początku Oliver sprawia wrażenie, jakby to on miał być Batmanem. Z jednej strony twórcy starają się to usprawiedliwić traumą, jaką Queen przeżył na wyspie, z drugiej ten około nietoperzowy feeling nie ogranicza się tylko do niego. Całe widowisko stara się być przesadnie poważne i mroczne. Nie wspominając o ciągłym pożyczaniu postaci kojarzonych z zupełnie innymi superbohaterami (już pierwszy odcinek pokazuje maskę nawiązującą do Deathstroke’a kojarzonego raczej z Teen Titans). Mimo to fajnie jest zobaczyć wersję live action Deadshota (inną od tej z filmowego Suicide Squad), czy Huntress.
Ma to też swoje zalety. Ta specyficzna przyziemność i próba nadania jakiegoś stopnia realizmu zbliżają pierwszy sezon Arrow do Batmanów Nolana. Do tego zamiast korzystania z lin, zbyt wielu efektów specjalnych, czy green screena, aktorzy muszą włożyć sporo wysiłku fizycznego. Przoduje w tym Stephen Amell grający główną rolę. Więc nawet jeśli gra aktorska niespecjalnie przypadnie wam do gustu, zawsze można skupić się na scenach akcji i walk, które jak na serial mogą zrobić wrażenie. Nie oznacza to, że problem z grą dotyczy wszystkich uczestników show. Moimi faworytami w sezonie są: Paul Blackthorne odgrywający detektywa Quentina Lance’a oraz znany z dość zabawnej roli w serialu Doctor Who John Barrowman, którego Malcolm Merlyn był dla mnie lepszą wersją niż komiksowy pierwowzór, czy choćby wersja animowana z DC Showcase.
Bardzo fajnym zabiegiem jest dwutorowość fabuły. W trakcie każdego odcinka oglądamy zarówno poczynania Olivera we współczesności, jak i w ciągu tych 5 lat, kiedy był uważany za zaginionego. Nie dość, że same motywy zgrabnie się przeplatają, to od czasu do czasu autorzy byli w stanie trzepnąć oglądającego jakąś analogią między obydwoma przedziałami czasowymi, by razem z bohaterem mógł wyciągać wnioski. Całość okraszono przyjemną muzyką. W dobie coraz liczniejszych widowisk o superbohaterach trudno o motyw postaci, który zapadnie w pamięć. Na szczęście w Arrow, podobnie jak we Flashu, udało się to pełną gębą, a utwór skutecznie potrafi zachęcić do oglądania kolejnych odcinków.
Na koniec muszę się przyznać, iż niniejsze wrażenia wyklarowały się dopiero po drugim obejrzeniu sezonu. Gdy rozpoczęto emisję Arrow, serial wydawał mi się jakiś mało wyrazisty (albo jak go określiłem we wpisie o pierwszym sezonie Flasha: co najwyżej średni) i za bardzo próbował być Batmanem bez Batmana. Przy drugim podejściu wszystko mi bardziej pasowało. Klimat był bardziej widoczny, aktorstwo mniej raziło, a walki sprawiały więcej frajdy. Prawdopodobnie dlatego, że sezon pierwszy w dużej mierze skupia się na krucjacie Queena, a nie na relacjach osobistych, których przesyt potrafi odrzucić, ale o tym napiszę w przyszłości. Pierwszy sezon Arrow dostaje ode mnie 4-.
P.S. Z ciekawostek da się wyłapać, iż kilka postaci podkreśla, że coś zrobi w mgnieniu oka (in a flash), a jeśli posiadłość Queenów wydaje się znajoma, to dlatego, że ten sam budynek był posiadłością Luthorów w Smallville oraz szkołą Xaviera w filmowych X-Men i Deadpoolu. Dodatkowo kostium z Arrow zaliczył cameo w grze Injustice: Gods Among Us.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz