Założenia brzmią nieźle, ale jak już wspomniałem, efekt końcowy jest nudny. Zamiast rozrywki autorzy fundują bardzo słabe umoralnianie widza. Poruszone problemy (o ile można je tak nazwać) sprowadzają się do: ci ludzie mają źle, a reszta świata nic z tym nie robi! Ale mamy nasze dziewczyny i one wam pokażą!
Jeśli ktokolwiek miałby próbować męczyć się z tym sezonem i szuka pretekstu, to dam mu dwa. Pierwszym jest odcinek z powracającym Wynnem. Nie jest to jakieś scenariuszowe złoto, ale udało się pokazać, że Wynn dojrzał i potrafi stanowić trzon odcinka, nawet jeśli mamy powtórkę z rozrywki w postaci Toymana i jego dziedzictwa.
Drugim powodem jest Jon Cryer i Lex Luthor w jego wykonaniu. Tutaj przeszedł od fajnej interpretacji do pełnoprawnego Luthora. Fakt, wizualnie nie będzie tak zastraszający jak choćby wersja z komiksu Briana Azzarello, ale jak tylko otworzy gębę i omówi swój plan, nie ma wątpliwości, że mamy do czynienia z Lexem.
Niestety, jeden odcinek i nierówna ilość czasu ekranowego dla Lexa mogą nie wystarczyć, by zatrzymać widza przy ekranie. Już pal licho forsowanie poglądów, czy ogólnie pojętą płytkość. Jeśli serial o trykociarzach nie potrafi bawić komiksowym klimatem albo rozpierduchą, a tylko napina moralizatorskie mięśnie, to jego autorom pomerdały się chyba gatunki i to, czemu mają służyć. Przy całej mojej sympatii do Jona Cryera i jego kreacji są to tylko ochłapy na tle całości. Moja ocena: 1+.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz