Najbardziej zaskakującą rzeczą odnośnie Judgement jest to, że zawiera wiele niezłych lub dobrych elementów. Nowy aktor grający Pinheada jest lepszy od poprzedniego (choć do Douga Bradleya jeszcze mu brakuje). Osądzanie i proces „przyjmowania” ofiar do piekła jest odpowiednio obrzydliwy i pomysłowy. Warto też odnotować fakt pozbierania do kupy drobiazgów z poprzedników. Mamy śledztwo, trzech detektywów i psychola, którego „dzieła” przypominają wypadkową Piły i Siedem. Wizje jednego z detektywów przywodzą na myśl Hellraisera: Inferno. Wątek z ucieczką z piekła to wypisz, wymaluj Hellraiser 1 i 2.
Niestety, niezależnie od tego, jak zachęcająco brzmi powyższa kombinacja, jest to bardzo powolne i nudne 81 minut. Przebieg fabuły jest przewidywalny, a początkowa scena z udziałem agentów piekła jest jednocześnie potrzebna i zbędna. Potrzebna – bo to jedyny raz, gdy zobaczycie, jak działa proces przesłuchania (później się powtarza, ale z powodu spaskudzenia zostaje przerwany). Zbędna – bo właśnie 1/3 tej sceny jest powtórzona z inną postacią. Największym kłamstwem jest reklamowanie filmu nazwiskiem Heather Langenkamp (A Nightmare on Elm Street), która przewija się w roli tak małej, że musiałem przewijać film kilka razy, żeby ją zauważyć (a i to nie obyło się bez posiłkowania informacjami z IMDB). Do tego zakończenie wydaje mi się kompletnie nie pasować do reszty filmu. I nie mam na myśli zamknięcia wątków fabularnych, tylko dosłownie ostatnią akcję, w wyniku której Pinhead zostaje zdegradowany z okładkowego badassa serii do zwykłego krzykacza.
Film zaczyna się ciekawie (wspomniane pierwsze przyjęcie ofiary do piekła), a potem jest tylko gorzej, nawet z uwzględnieniem przebłysków tu i tam. Można spróbować zaliczyć seans, w zależności od odporności na nudę. Moja ocena 2+.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz