Nie przepadam, gdy jakaś seria serwuje pochodzenie głównego bohatera / frakcji / motywu w momencie, gdy jesteśmy w niej tak daleko, bo stwarza to ryzyko pojawienia się nieścisłości, albo leniwego rebootu. Taki zabieg udał się Scottowi Snyderowi, gdy zaserwował Rok zerowy w środku Batmana, w New 52, ale już np. Batman: Arkham Origins był co najwyżej średni. Na dodatkową niekorzyść AC Origins wpływa zmęczenie marką. Do tej pory 
główne gry wychodziły co roku, nie wspominając o całej masie rzeczy pobocznych. Producenci stwierdzili, że robią przerwę, żeby gracze nabrali nowego apetytu. Jednak nawet podczas tejże zaserwowano drugą i trzecią część podserii Chronicles, 4 książki, z czego jedna na podstawie filmu z tego samego roku. Nie pomagały też stwierdzenia autorów, że głównym źródłem inspiracji będzie Wiedźmin 3. Niby dlaczego? Przecież ostatnia odsłona 
przygód Geralta była wychwalana ze wszystkich stron. Cóż, to że CD Projekt Red zrobił dobrą robotę, nie oznacza, iż Ubisoftowi pójdzie równie dobrze (choć z durnie zachowującym się koniem wyszło im idealnie). Ich gry potrafią być piękne, ale bardzo powierzchownie. Stąd też wniosek, że kopiowanie przygód Białego Wilka odbędzie się raczej po łebkach.Zgodnie z tradycją większości odsłon akcja jest
prowadzona dwutorowo. W warstwie historycznej wcielimy się w małżeństwo: Bayeka i Ayę z Siwy. Oboje pełnią funkcję medjay – obrońców ludności i wojowników w służbie Kleopatry. Tłem wydarzeń jest wojna domowa między wspomnianą królową, a jej bratem Ptolemeuszem XIII. Z kolei w warstwie współczesnej naszą protagonistką będzie Lydia Hassan, pracowniczka Abstergo odpowiedzialna za opracowanie nowej, mobilnej wersji Animusa.
AC Origins jest tworem tego samego studia, które wypuściło AC4: Black Flag. I to, niestety, widać. Black Flag było świetne pod kątem rozgrywki, ale skopane fabularnie tak w warstwie historycznej, jak i współczesnej. Nie inaczej jest tutaj. Współczesność, nie licząc może ze trzech obowiązkowych wizyt, w tym jednej ze skradaniem się, ma raptem kilka ciekawostek fabularnych do zaoferowania. Tutaj muszę wspomnieć o czymś dla mnie istotnym. Dopóki 
nie zagrałem w Origins, byłem święcie przekonany, że filmowy AC jest niekanoniczną produkcją. A tu niespodzianka, dokumenty w komputerze Lyssy rozwiewają wszelkie wątpliwości – przygody Calluma Lyncha są w kanonie. Niespecjalnie mi się to podoba, bo widowisko do rewelacyjnych nie należało. Żeby było jeszcze dziwniej, w przeciwieństwie do Shauna Hastingsa pani Hassan nie robi notatek na temat okresu, który będzie zwiedzać w 
Animusie, więc jeśli cokolwiek przykuje waszą uwagę, poszukiwanie informacji pozostaje w waszym zakresie.Od strony opowieści warstwa historyczna także nie przypadła mi do gustu. Po pierwsze – jest krótka, a liczba głównych misji przerażająco mała. Gdyby nie rozstrzelenie ich na przestrzeni 40 poziomów postaci, rozgrywki wystarczyłoby na 1 popołudnie. Po drugie – motorem
napędowym dla Bayeka i Ayi jest zemsta (nihil novi w serii) na mordercach ich syna. Nie dość, że ma się ochotę powiedzieć: znowu, to jeszcze sam początek jest tak chaotyczny, że w ogóle nie motywuje do grania. Najlepiej więc odbębnić prolog pro forma, a potem cieszyć się otwartym światem. Po trzecie – zawarto tu zbyt wiele oklepanych sytuacji, w których postacie zachowują się jak idioci. Za przykład posłuży mi tu misja w porcie, Bayek ma za zadanie zapalić 
latarnię morską, by dać sygnał flocie, ale Aya dochodzi do wniosku, że przecież gorsza nie jest i ona to zrobi. Nie dość, że decyzja jest strasznie głupia z punktu widzenia gracza, to jeszcze ten ostatni ponosi największe konsekwencje. W przeciwieństwie do swojego męża, dziewczyna będzie zawsze o kilka poziomów doświadczenia niżej i nie będzie miała tak dobrego ekwipunku, a akurat tu trafia się walka, w której da się to odczuć. Po trzecie – wkręcenie asasynów w 
wojnę domową jest niemal tak słabe, jak w rewolucję w AC Unity, bo w rezultacie wydarzenia (te najważniejsze) odbywają się, jak w podręcznikach, ale gra słabo daje do zrozumienia, że to dzięki nam (inna sprawa, że największym winnym jest tu moment, w którym mocodawcy naszej pary odwracają się plecami, przez co nawet wątek osobisty nie daje satysfakcji, mimo późniejszego dokończenia).
Ostatnim aspektem, na który chciałbym ponarzekać, jest walka. Nie podeszła mi. Wydaje mi się, iż ta wręcz jest mało precyzyjna, niepłynna i ociężała, Bayek leci za ciosem niemal przy każdej broni (chyba oprócz sztyletów, ale te z kolei mają bardzo mały zasięg), a nawet po „zablokowaniu” sobie celownika na jednym przeciwniku potrafi strasznie głupio nie trafić. Może to kwestia przyzwyczajenia, ale nawet po 70 godzinach 
grania nijak mnie do siebie nie przekonała. Z kolei starcia konno są… za łatwe. Owszem, nadal trzeba uważać, by nas z siodła nie wysadzono, jednakże jeśli uniknąć szarży od frontu, to nie licząc ciężkich jednostek, cała reszta to dwu-trzystrzałowcy.Fakt, iż ekipa odpowiedzialna za Black Flag zrobiła Origins, ma też swoje zalety. Na początek wygląd i otwartość świata. Nie licząc
stosunkowo krótkiego prologu, który blokuje nam wyjście poza Siwę i jej okolice, cała reszta to hulaj dusza, piekła nie ma! Koniec z podziałem na sekwencje, koniec sztucznego wycinania obszarów, jak to miało miejsce w przygodach Kenwaya. Niech szlag trafi fabułę, która mocno ogranicza nasze możliwości. Idziemy pozwiedzać Egipt! Przyznam się, że byłem nastawiony bardzo sceptycznie do pomysłu umieszczenia akcji w kraju faraonów. 
Pierwszym skojarzeniem było: piasek, piasek, piasek, jakaś oaza, Nil, kilka wiosek, piramidy i może jedno większe miasto. Po wyjściu poza Siwę dostałem tak mocno po głowie, że boli do dziś. Wirtualny Egipt jest przepiękny. Niezależnie od tego, czy mówimy tu o pustyniach, mokradłach wzdłuż Nilu, akwenach na północy, jaskiniach, czy obozach, wioskach, miasteczkach, miastach, grobowcach – wszystko zostało tu tak dopieszczone, że godzinami można 
by tylko spacerować i zawsze byłoby co podziwiać. Ba, po raz pierwszy zdarzyło mi się korzystać z wbudowanej opcji robienia „zdjęć” w grze. W tym trybie cały interfejs się chowa, my możemy dowolnie ustawić kamerę i uwiecznić coś, co wpadło w oko. Jako że od czasów BF seria zawierała niekiedy funkcje społecznościowe, tutaj można dzielić się fotkami, a te zrobione przez innych graczy dostępne są na mapie. Czasami ludzie 
zamieszczają takie perełki, że głowa mała.Jakby tego było mało, od strony budowy świat również robi piorunujące wrażenie. Nie chodzi tylko o dobór tekstur, efektów, czy rozmieszczenie każdego kamienia. Chodzi mi także o rewelacyjnie przemyślane plany np. obozów wroga. Dacie wiarę, że niezależnie od tego, jak dziwna była kryjówka wroga, nie miałem powodów do narzekań? A jest ich od
groma i jeszcze trochę. Każdą da się rozbroić metodą na Rambo, albo po cichu w sposób, jakiego nie powstydziłaby się seria Commandos lub Hitman. Podkreślę – każdą. Sprzyja temu nowa mechanika dnia i nocy, która przestała być stricte kosmetyczna. Teraz ma wpływ na liczbę patroli / śpiących / odpoczywających strażników. No chyba, że robicie to w ramach fabuły, wtedy cholera wie, jaki głupi skrypt zobaczycie po drodze. Miałem jedną taką sytuację – obóz, który 
wcześniej rozpracowałem bez choćby jednej konfrontacji, musiałem go powtórzyć w ramach zadania. Pikuś, zabieram się do roboty. Aż tu w środku skradania się odpala się przerywnik, jakaś ekipa wjeżdża do obozu i zaczyna się regularna bitka. No w mordę jeża… W bitewnej zawierusze załatwiam swój cel i uciekam, a za obozem kolejny przerywnik z bohaterami niezależnymi: Zrobiliśmy zamieszanie, żeby łatwiej było ci dotrzeć do celu…
No i weź tu się nie wkurzaj o wtrynianie się między wódkę, a zagryzkę. Na szczęście są to sporadyczne przypadki, nawet w zadaniach, i tylko dlatego tak rzucają się w oczy.Skoro jesteśmy już przy zadaniach. Wspomniałem o tym, iż główny wątek oraz osobista vendetta Bayeka i Ayi nie sprostały moim oczekiwaniom (ale dla odmiany ich związek jest bardzo przekonujący, a postacie
potrafią wzbudzić sympatię). Co innego zadania poboczne. Nie wiem, czy w tej kwestii wzorowano się na trzecim Wiedźminie, ale to akurat mało istotne. Liczy się efekt końcowy, a ten jest przyzwoity. Zadania poboczne to całkiem fajne, osobne historyjki. Niby takie standardowe: znajdź typa, obroń przed bandytami, zaciukaj herszta, odzyskaj skradzione dobra, wymierz sprawiedliwość bezbożnikom profanującym grobowiec, ale każde z nich doskonale osadzono 
w realiach starożytnego Egiptu oraz podlano smaczkami typu pozostawione listy, notatki, księgi, zapiski odnoszące się do wydarzeń lokalnych, krajowych, kulturalnych oraz religijnych.Oprócz zadań i wspomnianych obozów/kryjówek otrzymamy też kilka innych rodzajów czynności pobocznych. Wśród nich znajdziemy buszowanie po grobowcach tak
egipskich, jak i należących do tych, którzy byli przed nami. Zapolujemy na dzikie zwierzęta, stoczymy walki na arenach, pościgamy się rydwanami, rozwalimy posągi Ptolemeusza, odnajdziemy ukryte skarby i, kto wie, może uda nam się zatłuc jakiegoś słonia (taki odpowiednik legendarnego statku z AC4). Jeśli ktoś przy okazji polowania skrzywił się, bo w pamięci ma wciąż AC3, BF i Rogue, to uspokajam, iż tutaj nie jest to upierdliwe. Jednakże nie zmienia to 
faktu, iż nie bardzo da się to pominąć. Ekwipunek podzielono na dwa rodzaje: zbroję, którą będziemy ulepszać za pomocą nowego systemu rzemiosła oraz resztę (przede wszystkim broń), którą będziemy zdobywać za zadania, znajdować w skrytkach lub (co odradzam) kupować. Żeby było zabawniej, wiele surowców wpadnie w ręce podczas zwykłej eksploracji. No chyba że macie alergię na bieganie od znacznika do znacznika, wtedy czeka was trochę farmienia 
(włącznie z konwojami surowców), zwłaszcza w końcowych poziomach zbroi.Ekwipunek jest generowany poniekąd losowo. Podzielono go nie tylko ze względu na poziom wymagany do użycia, ale także stopień rzadkości. Jeśli ktoś ma skojarzenia z grami typu hack ‘n slash, to słusznie. Dziwnym zabiegiem jest system ulepszeń broni. Otóż ulepszenie broni nie powoduje zmiany stopnia rzadkości, tylko
dociągnięcie go do obecnego poziomu postaci. W związku z czym nawet jeśli trafi wam się legendarny przedmiot już na samym początku gry, nie warto go sprzedawać, czy rozkładać na surowce. Zostawcie go sobie na koniec. Wtedy po uiszczeniu opłaty u kowala będziecie mogli cieszyć się pełnią możliwości broni.Dziwną decyzją jest dla mnie całkowity brak jakiegokolwiek współczynnika rozgłosu. Dzięki
temu można bezkarnie zabijać wszystkich żołnierzy, nawet jeśli ktoś podniósł alarm i ściągnięto posiłki. Tym samym człowiek nawet się nie obejrzy, a osiąga kolejny poziom postaci (z dostępnych 40). Tutaj uspokajam też osoby, które liczą się z każdym punktem umiejętności. Po osiągnięciu 40 punkty zdobywa się dalej, więc istnieje możliwość wykupienia wszystkich umiejętności.
Mógłbym jeszcze wspomnieć o losowych zadaniach dziennych, wydarzeniach typu atak bandytów / zwierząt na niewinnych, zleceniach na pomszczenie graczy (system podobny do tego z Shadow of Mordor), burzach piaskowych, uproszczonych bitwach morskich w sekwencjach z Ayą, przyzwoitej muzyce i aktorstwie, usprawnionej wspinaczce oraz wielu smaczkach dla weteranów serii (scena z palcem serdecznym Bayeka
i uświadomienie sobie konsekwencji mogą przyprawić o głupawkę), ale tekst i tak już rozrósł się ponad moje oczekiwania. Weterani serii, zwłaszcza fani Black Flag, powinni spróbować Origins. Jest to przede wszystkim wspaniały kawałek świata dający ogrom swobody w jego odkrywaniu i doświadczaniu. Z kolei nowicjusze mogą śmiało próbować, gdyż warstwy współczesnej jest niewiele i sama w sobie stanowi na tyle zamkniętą całość,
że nieznajomość poprzednich gier niespecjalnie wpłynie na jej odbiór. Gdyby jeszcze nie ta fabuła… No cóż, nie można mieć wszystkiego. Moja ocena: 4+. Jeśli jednak opowieść i walka nie robią wam takiej różnicy, możecie śmiało rozważyć podniesienie oceny.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz