Jeżeli ktoś przetrawił pierwszy sezon, może podchodzić do drugiego, bo tak naprawdę to więcej tego samego. Jest bardziej efekciarsko, mamy więcej trochę lepiej uzasadnionego skakania po linii czasu, a postacie są jeszcze większymi hipokrytami w przestrzeganiu zasad niż poprzednio. Zmiana w składzie wyszła na tyle zgrabnie, że brak Hawkmana i Hawkgirl w ogóle nie przeszkadza. Nowi antagoniści są tak wyraziści, że czasami chciałoby się więcej scen z ich udziałem.
Najbardziej problematyczną kwestią sezonu jest ogarnięcie całości fabularnej. Pierwszy sezon dało się oglądać niemal bez znajomości innych produkcji CW. Z drugim tak łatwo nie będzie. Jego konstrukcja mocno przypomina bałagan, jaki powodują tak zwane wydarzenia w uniwersach komiksowych. Pół biedy, gdyby chodziło o ten jeden odcinek crossoverowy z pierwszej połowy sezonu. Fabuła całego drugiego została wybudowana na fundamentach czterech sezonów Arrow, dwóch sezonów Flasha (plus dwa odcinki z trzeciego) oraz Vixen. Do tego dochodzi jeszcze pożyczanie Supergirl, która trafiła pod skrzydła stacji CW, a jej Ziemia stanowi teraz jeden z wymiarów Arrowverse. No chyba że ktoś ogląda to dla samej akcji, wtedy faktycznie nie musi się niczym przejmować, bo tej jest pod dostatkiem, a autorzy w każdym odcinku dbają o to, żeby widz się nie nudził, choć potrafią przegiąć. Resetowanie czasu we Flashu, podróże w czasie oraz tworzenie rzeczywistości od nowa w Legends sprawiło, że co najmniej jeden spory wątek (związany z profesorem Steinem) poleciał przez okno bez konkretnego uzasadnienia i satysfakcjonującego rozwiązania.
Mimo większych wymagań i jeszcze bardziej uwydatnionych problemów, drugi sezon oglądało mi się (minimalnie) lepiej od poprzednika. Jak już wspomniałem, jeśli pierwszy się komuś podobał, drugi raczej go nie zawiedzie. Moja ocena: 3+.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz