Breaking Bad - Seasons 1-4

Nauczyciel chemii – Walter White – otrzymuje diagnozę brzmiącą jak wyrok: rak, trzecie stadium, przewidywany czas życia to około dwóch lat. Dla Waltera było to jak kubeł zimnej wody wylany na śpiącego. Postanawia zabezpieczyć finansowo swoją ciężarną żonę oraz niepełnosprawnego syna. Aby to zrobić, wykorzystuje swoją chemiczną wiedzę do produkcji metamfetaminy. Wkrótce staje się jednym z bardziej wpływowych ludzi w podziemnym światku. Ironii wszystkiemu dodaje fakt, że jego szwagier pracuje w wydziale antynarkotykowym i nie ma pojęcia kim jest producent najczystszego towaru na rynku.

Jak usłyszałem o tym koncepcie, pomyślałem, że to jest zbyt absurdalne, by mogło być prawdziwe. A jednak, nie dość, że jest prawdziwe, to i bardzo dobre. Duża w tym zasługa aktora grającego główną rolę. Bryanowi Cranstonowi doskonale udało się odegrać człowieka, który do stracenia ma rodzinę, nic więcej, więc jest na tyle stanowczy / zdesperowany, że zrobi wszystko, by dopiąć celu (zwłaszcza jeśli bliscy znajdują się w niebezpieczeństwie). Kudos również dla Aarona Paula, grającego Jessego Pinkmana – byłego ucznia Waltera, a obecnie wspólnika. W ciągu czterech sezonów przechodził ogromną metamorfozę – ze zwykłego ćpuna i małego dilera, przez szczęśliwego człowieka, kolesia na odwyku, po kogoś po ogromnej stracie osobistej, tracącego chęć do życia, po czym wracającego (choć wciąż nie tak zmotywowanego) do ‘pracy’.

Wady? Jedna – niektóre flashbacki potrafią nieciekawie zwolnić tempo akcji, a odcinki poświęcone w całości retrospekcjom nie każdemu przypadną do gustu (choć nawet wśród nich znajdują się prawdziwe perełki). W chwili obecnej  czwarty sezon powoli dobiega końca. Producenci zapowiadają, że piąty może być ostatnim. Podejrzewam, że nie jest to kwestia oglądalności, ale chęci wrzucenia konsekwentnego i mocnego zakończenia. Oby tak było. Moja ocena: 4+.